မ်က္စိႏွစ္လံုး ပြင့္တာနဲ႔
ခရမ္းေရာင္ျမိဳ ႔ျပကို ေရာက္တယ္ ။
ကံကိုက ဆိုးတယ္ ။
ေႏြေခါင္ေခါင္ထင္ျပီး
လူလံုးျပမိကာမွ
မိုးသည္းေနတာနဲ႔ တည့္တည့္ကို တိုးေတာ့တယ္ ။
လက္ခုပ္ထဲကိုမွ ေရြးျပီး
ခရမ္းေရာင္ပန္းေတြက လာ လာ ပြင့္ျပၾကတယ္ ။
ဘယ္သူမွ မေျပာနဲ႔ ။
ဘာမွ မၾကားခ်င္ဘူး ။
အရင္က လမ္းေတြအတိုင္း
ငါ့ကိုယ္ ငါ အေငြ႔ပ်ံတက္သြားမယ္ ။
ဘယ္သူမွ ငါ့ေနာက္ မ လိုက္ နဲ႔ ။
သံေခ်းတက္ေနတဲ့ ဓားတစ္ေခ်ာင္းနဲ႔ပဲ
အနက္႐ွိဳင္းဆံုး ထိုးစိုက္ပစ္လိုက္တယ္ ။
ခရမ္းေရာင္ျမိဳ ႔ျပမွာေတာ့ ၾကယ္ ေတြ လင္း လို႔ ။
ငါကေတာ့ မ်က္ႏွာမသစ္ရေသးဘူး ။
သြားမတိုက္ရေသးဘူး ။
နာရီမၾကည့္ရေသးဘူး ။
အိပ္ရာမ၀င္ရေသးဘူး ။
ခရမ္းေရာင္ျမိဳ ႔ျပကေတာ့
ခုခ်ိန္ဆို ေလေအးေပးစက္အခန္းထဲမွာ
တယ္လီဖုန္း တဂြမ္ဂြမ္ နဲ႔ ။
လမ္းေဟာင္းထဲမွာ ခၽြတ္ခ်ထားခဲ့တဲ့
ကုတ္အကၤ်ီေပစုတ္စုတ္ကိုပဲ
က်က်နန ျပန္၀တ္ျပီးဆက္ေလွ်ာက္မယ္ ။
ခရမ္းေရာင္ျမိဳ ႔ျပက
သူ႔ရဲ႔ဂုဏ္သေရရွိ လူၾကီးမင္းေတြနဲ႔
ဖန္ခြက္ႏႈတ္ခမ္းခ်င္း ေတ့ လို႔ ။
ညေနေဟာင္းက
ခရမ္းေရာင္ျမိဳ ႔ျပမွာ
ေနတတ္သလို ေနရင္း
ေသတတ္သလို ေသရတယ္ ။
ပလတ္စတစ္ေလာင္းထားတဲ့
ခရမ္းေရာင္ျမိဳ ႔ျပက
အခ်ိန္တန္ရင္ အိမ္ျပန္တယ္ ။
ငါကေတာ့
ေသ
ျပီး
မွ
ျပန္
လာ
ခဲ့
မယ္ ။
ညီစိမ္း
1 comments:
ပံုကို ႀကိဳက္တယ္.. ပံု ပံု.. ပံုကို
Post a Comment