မနိုင္၀န္ထမ္းထားရတဲ့ ျပယုဂ္ေတြ
ကၽြန္ေတာ့္ ျပတိုက္ေလးနဲ႔ေတာင္
ေကာင္းေကာင္း မဆန္႔ရွာေတာ့ဘူး ။
အားေပးေဖာ္ဆိုလို႔ ငယ္ငယ္ေလးထဲက
မေပ်ာက္ရွေအာင္ သိမ္းဆည္းထားခဲ့တဲ့
ျပဒါးေၾကြၾကည့္မွန္ေလး တစ္ခ်ပ္ပဲ ရွိေတာ့တယ္ ။
ရင္ဘတ္မွာ တယုတယ ခ်ိတ္ဆြဲဖူးတဲ့
ျဖဴျပာၾကား လက္ကိုင္ပု၀ါေလး ၊
ခုေတာ့လည္း ..... ေရာင္စံု အမာရြတ္ေတြနဲ႔
ႏြမ္း ..... လ် ..... မြ ..... ေၾက ..... ေနရွာျပီ ။
စိတ္ခ်လက္ခ်ထားခဲ့တဲ့ ၇ နွစ္စာ မွတ္တမ္းမွာ
ေဆးစက္ေတြ ၊ ဒဏ္ခ်က္ေတြ ၊ မ်က္ရည္ေတြနဲ႔
အရင္ကလို မစိမ္းလန္းေတာ့ဘူး ။
စာရြက္လွန္သလိုသာ ျပန္လွန္လို႔ရေၾကးဆို
ေသာ့ေပါက္ထဲ က်ေပ်ာက္သြားတဲ့
ကၽြန္ေတာ့္ ေရွးေဟာင္းနာရီလက္တံေလး ၊
ေရးလက္စ ေခြးတံဆိပ္ ခဲတံေလး ၊
ေခါက္ထားတဲ့ ဗလာစာအုပ္ေဟာင္းေလး ၊
စာေရးစားပြဲအိုေလးေပၚမွာ ျပန္ထားထားခ်င္တယ္ ။
ျပန္ထားခ်င္ရံု သက္သက္ပါပဲ ။
မီးပူမတိုက္ရေသးတဲ့ ဖေယာင္းသြင္း႐ုပ္လံုးၾကြေတြ ၊
ပံုစံမွားေနတဲ့ အသက္႐ွဴပံုေတြ ၊
လမ္းမေပၚေရာက္ေနတဲ့ မ်က္ခံုးစၾကၤ ံေတြ ၊
သြား ၊ သြား ခ်င္းပြတ္ၾကြတ္သံေတြ ၾကားမွာပဲ
၀င္းခနဲ အေငြ႔ပ်ံခဲ့ရတယ္ ။
ေလ်ာ့ရဲရဲ ခိုင္ျမဲတဲ့ လက္အစံုၾကားမွာ
လူလားေျမာက္ခဲ့တဲ့ ကၽြန္ေတာ္
ေခတ္ေပၚ မ်က္ႏွာဖံုးေတြၾကားမွာ
ေရွ ႔မတိုးသာ ေနာက္မဆုတ္သာနဲ႔ေပါ့ ။
မီးေတာက္တဖက္ ၊ ေရစင္တဖက္
ကမ္းလွမ္းလာတဲ့ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းလက္ေတြ
ကၽြန္ေတာ္ဖမ္းဆုပ္မိတာ
ဓားဦးလား ၊ ဓားေႏွာင့္လား
မကြဲျပားေတာ့ဘူး ။
ေကာက္႐ုိးေတြ ၊ ထိုး၀ါးေတြ အလယ္မွာ
ကၽြန္ေတာ္ မ်က္စိမႈန္ေနရျပီ ။
ဖုန္အထပ္ထပ္နဲ႔ ကတၱီပါဖိနပ္ေလး
ေျမေတြတိုက္စားလို႔ သဲၾကိဳးေတြျပဳတ္ထြက္
ကၽြန္ေတာ္လည္း .....
ေျခဗလာနဲ႔ လမ္းေလွ်ာက္တတ္ေအာင္ က်င့္ေနရေပါ့ ။
လမ္းေလွ်ာက္ခါစ ကၽြန္ေတာ္ ၊
လမ္းေပ်ာက္ခါစ ကၽြန္ေတာ္ ၊
လူခ်င္းတူေပမယ့္
မူခ်င္းေတာ့ ကြဲခဲ့ ၊
ကၽြန္ေတာ္ အရင္ကလို မေပ်ာ္ေမြ႔ေတာ့ဘူး ။
ေလာကဓံေတြ ..... .....
မညွာမတာ နင္းေျခလိုက္ၾကတာ
ကုန္းေကာက္စရာဆိုလို႔ ေျခေထာက္ေအာက္က
အရိပ္ေလးေတာင္ တြန္႔လိမ္ေနျပီ ။
ဒိုင္ခြက္ ျပဳတ္ထြက္ေနတဲ့
ကၽြန္ေတာ့္ ႏႈိးစက္နာရီအိုေလး ၊
အသံျမည္ေအာင္လဲ မႏႈိးတတ္ေတာ့ .....
ေတာ္ေတာ္ၾကာခဲ့ျပီ ။
အနီေရာင္ဖဲသားနဲ႔ ေခါင္းအံုးစြပ္ေလး
ခုေတာ့လည္း ေခ်းေညွာ္အထပ္ထပ္နဲ႔
တခါထက္မက ေခ်ာ္လဲ ၊
ေမ့ေမ့ေပ်ာက္ေပ်ာက္ ရွိမယ္ၾကံတို္င္း
ေမ့ေမ့ေပ်ာက္ေပ်ာက္ ..... ..... ......
..... ..... ..... ..... ရွိမယ္ၾကံလိုက္တို္င္း ။
မိုးရာသီဖက္ရွင္နဲ႔ မရင္းႏွီးေသးခင္
ေခါင္းကိုလဲ လံုေအာင္ မျခံဳနိုင္ခဲ့ ၊
ညာဘက္ေျခမေလးေတာင္
ခလုတ္တိုက္ဖန္မ်ားလို႔
ေျခသည္းျပည့္ျပည့္ မ၀တ္ရတာၾကာလွေပါ့ .....
သုညတစ္လံုးကိုေတာင္ လိပ္ပတ္လည္ေအာင္
မၾကည့္တတ္ေသးတဲ့ ကၽြန္ေတာ္
အရြယ္ေရာက္ျပန္ေတာ့လည္း
ဘယ္ဘက္ရင္အံုမွာ အမွန္ျခစ္တစ္ခုစာေလးေတာင္
ေျခခ်စရာေနရာလြတ္ မက်န္ေတာ့ဘူး ။
ေဘာင္းဘီထဲ ထိုးထိုးထည့္ထားတတ္တဲ့
၀တ္လက္စ မီးခိုးေရာင္ အက်ၤီေလး
ေႏြေခါင္ေခါင္မွာ လမ္းေတြေျခာက္ေသြ႔လို႔
ပက္ၾကားအက္ေတြထဲ ျပဳတ္ျပဳတ္က် ၊
လက္ေမာင္းတစ္ဖက္ေတာင္ ခ်ဳပ္႐ိုးျပည္ေနျပီ ။
လက္ဆုပ္လက္ကိုင္ ျပစရာမရွိလို႔
ေမွာက္ရက္ခ်ထားတဲ့ လက္ဖ၀ါးကိုမွ
ပိုင္စိုးပိုင္နင္းနဲ႔ ဆြဲယူလွန္ေလွာ
ၾကည့္ခ်င္ၾကတဲ့ လူေတြအလယ္မွာ
ကၽြန္ေတာ္တေယာက္တည္း ....
ေမွာက္ခ်ည္တခါ လွန္ခ်ည္တခါနဲ႔
လက္ေတြေတာင္ က်ိဳးေၾကမြခဲ့ရတာလဲ အခါေပါင္းမနည္း ။
လက္မွာပတ္ထားတဲ့ လက္ပတ္ေလးေတာင္
လည္ပတ္ရဖန္မ်ားလို႔ အဖ်ားအနားေတြဖြာ
အေရာင္ေတြလြင့္နဲ႔ မေသသပ္ေတာ့ဘူး ။
ဒါေပမယ့္ ..... ခုထက္ထိေတာ့
တျမတ္တနိုး ၀တ္ဆင္ထားဆဲပါပဲ ။
ရာသီဥတုနဲ႔ မဆိုင္ေအာင္ ျခံဳအိပ္ဖူးတဲ့
ကြက္က်ား ကြက္က်ား ဆက္ထည္ျခံဳေစာင္ေလး
အေပါက္အျပဲေတြ ဗလပြနဲ႔
ျပန္ဖာေထးေပးဖို႔ အပ္ဖ်ားေတြေတာင္
ခိုက္ခိုက္တုန္ေနရျပီ ။
ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ေတာင္ မ၀ံ့ရဲေတာ့ဘူး ။
ခါးထစ္ခြင္ထက္မွာ ရယ္ေမာေပ်ာ္ရႊင္တတ္တဲ့
ကၽြန္ေတာ္ ..... ..... ..... ..... .....
ခါးေစာင္းတင္ဖို႔ ၾကိဳးစားေနတဲ့
ကၽြန္ေတာ္ ..... ..... ..... ..... .....
တခါတခါ လမ္းျမင္ရက္နဲ႔
လမ္းေပ်ာက္ေနတတ္တယ္ ။
မိုးခါးေရဆိုတာကိုလည္း
တစ္က်ိဳက္ ၊ ႏွစ္က်ိဳက္ေလာက္ေတာ့
ေသာက္သံုးခဲ့ဖူးပါရဲ ႔ ။
ခြက္ထဲက လက္က်န္အရည္တခ်ိုဳ ႔
ခါးမယ္ ၊ ခ်ိဳမယ္ ။
ကၽြန္ေတာ္ မေသခ်ာဘူး ။
ငွဲ႔လိုက္ကတည္းက မ်က္ႏွာလႊဲျပီး
လက္လွမ္းမွီသလို ငွဲ႔ခဲ့မိတာ .....
( မိုးခါးေရေတာ့ ထပ္မျဖစ္ေလာက္ပါဘူး )
ေထြရာေလးပါး စကား၀ိုင္းေတြထဲကေန
အမွတ္တမဲ့ ခုန္ခုန္ထြက္လာတတ္တဲ့
ကိန္းဂဏန္း အေပါင္းအႏႈတ္ေတြ်
အခန္႔မသင့္တိုင္း ကၽြန္ေတာ့္ကို
ကိုက္ခဲလိုက္ၾကတာ .....
ၾကာလာေတာ့ စကားသံၾကားတာေတာင္
ေျခာက္ျခားတတ္လာျပီ ။
ေက်ာပိုးအိတ္ေဟာင္းေလးထဲမွာ
ထိုးသိပ္ေျခမြျပီး ထည့္ထားရတဲ့
အမာရြတ္ေတြ ..... အမာရြတ္ေတြေလ
ေက်ာင္းစာအုပ္ေတြထားဖို႔ ေနရာေလးေတာင္္
မရွိရွာေတာ့ဘူး ။
ဒီလိုပါပဲ ။
အခုေတာ့လည္း
ကိုယ့္ကိုကိုယ္ျပန္ၾကည့္ရင္း
ကိုယ့္ေျခေထာက္ေတြကိုယ္ ျပန္ထူထားရ
နာလန္ထစ ဦးေႏွာက္က
ဓာတ္စာေတြ အန္ထုတ္ရင္း
ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ျပန္ခ်ည္ထားရ
ေနာက္ဆံုးေတာ့လည္း
ဒီလိုပါပဲ ။
ညီစိမ္း
ကၽြန္ေတာ့္အဘြား ၇ ႏွစ္ျပည့္ အမွတ္တရ ကဗ်ာေလးပါဗ်ာ ။
1 comments:
မ်က္လံုးသိပ္မေကာင္းေတာ့ ကဗ်ာေတြကို select မွတ္ၿပီး ဖတ္သြားပါတယ္။
လမ္းမေပၚေရာက္ေနတဲ့ မ်က္ခံုးစၾကၤ ံေတြ ၊..
စကားလံုးေတြေတာ္ေတာ္ႀကိဳက္ပါတယ္။
အားေပးေဖာ္ဆိုလို႔ ငယ္ငယ္ေလးထဲက
မေပ်ာက္ရွေအာင္ သိမ္းဆည္းထားခဲ့တဲ့
ျပဒါးေၾကြၾကည့္မွန္ေလး တစ္ခ်ပ္ပဲ ရွိေတာ့တယ္ ။
ဆိုလို႔ ဒီမွာ ေနာက္တစ္ေယာက္ရွိေသးတယ္လို႔ ဆိုခဲ႔ပါရေစ။
အားေပးေနပါတယ္။
=)
Post a Comment